Sneeuw

Leuk hoor, sneeuw. In het weekend tenminste!
Als je op maandag weer aan het werk moet is het een stuk minder leuk, vooral als vervoersmogelijkheden enigszins beperkt blijken te zijn.
Aangezien de sneeuw in Tuindorp vanochtend ter hoogte van de kuiten kwam, leek ons vervoer per auto niet echt wenselijk. Wat dat betreft hadden we het gelijk aan onze zijde, gezien het feit dat hier en daar in een Tuindorpse straat een auto stond met spinnende achter- of voorwielen, in een verwoede poging om de straat onder die auto tot een ijsbaan te transformeren.
Met het openbaar vervoer dan maar. Helaas was de website van het GVU wegens technische mankementen 's morgens onbereikbaar, zodat we om kwart over acht op de bonnefooi naar de bushalte aan de Kardinaal de Jongweg wandelden. Normaal geproken stoppen daar de bussen 10 en/of 32 die een rechtstreekste, vlotte verbinding hebben naar onze werkplek in Bloeyendael in Rijnsweerd.
Het was verdacht griezelig stil bij deze bushalte: er was één mevrouw die treurig vertelde dat er net een andere mevrouw was weggewandeld die er al vanaf half acht tevergeefs had staan wachten. De mobiel dus gepakt en gebeld naar het nummer van de klantenservice van het GVU. Na zes keer bellen kreeg ik zowaar een meneer aan de telefoon. Deze vroeg mij, nadat ik hem had gezegd dat we bij de Kardinaal de Jongweg op lijn 10 hadden staan wachten: "In welke plaats, meneer?" Ja, hallo, in Utrecht natuurlijk! Blijkt de klantenservice van de GVU in Haarlem te zitten.
"Denkt u dat er vandaag nog bussen gaan rijden?"
"Geen idee, meneer. Hangt van het weer af".
"O, nou bedankt voor de informatie, daar heb ik wat aan. Nog een fijne dag verder".

We zijn maar gaan lopen. Tegen tien uur waren we op het werk, na een uur lang à la Ankie van Grunsven de benen in en uit de sneeuw te hebben getild . Knap vermoeiend en je krijgt het er nog warm van ook.

Daarna koffie, vergadering en lunch.
Na de lunch weer terug naar huis, want we moesten ons verkleden voor het kerstdiner van het Archief op de Hamburgerstraat. Dat zou om vier uur beginnen.
Gelukkig reed er toch nog één bus, lijn 11, vanaf Rijnsweerd naar het Centraal Station. En vandaar konden we met de stoptrein richting Amersfoort naar station Overvecht. Deze trein was 20 minuten vertraagd, omdat de conducteur te laat was. Maar ja, halverwege zo'n dag kijk je nergens meer van op.

Om kwart over drie gingen we, omgekleed en wel, van huis af, opnieuw lopend, naar de Hamburgerstraat, waar we om precies vier uur aankwamen. Net op tijd voor de champagne, de toespraak en het voorgerecht.
Om een kerstdiner om vier uur te beginnen lijkt vroeg, maar het idee was dat de medewerkers die in alle windstreken hun woonplaats hebben, toch nog de mogelijkheid hadden om een beetje op tijd thuis te komen.
Rond acht uur mochten we weer naar huis, Voor de verandering lopend, maar dit keer met de stimulans van het hebben genoten van een smakelijk kerstdiner en de daarbij behorende witte en rode wijn.

In totaal hebben we vandaag 11 kwartier gelopen, oftewel twee uur en drie kwartier. Met ongemakkelijke sneeuwlaarzen en door sneeuw- en modderhopen. Wat heeft een mens toch op rare plekken spieren.

Wij komen morgen de deur niet meer uit !!

Integer

Onlangs werd aan de medewerkers van Het Utrechts Archief het verzoek gedaan om een zogenaamde "integriteitsverklaring" te ondertekenen. Daarmee verklaar je dat je je tegenover de werkgever integer zult gedragen. Bijvoorbeeld: geen doctoraalscripties van je kinderen in drievoud op het kopieerapparaat leggen, geen potloden, pennen en Prittstiften mee naar huis nemen en het WC-papier gewoon in de toiletten laten hangen, dat soort werk. O ja, en niet eerst op de werkplek inklokken, en daarna gaan scheren, ontbijten en de krant lezen.
Maar volgens mij zit integriteit meer in je karakter (en opvoeding) en niet in een ondertekende verklaring, maar dat terzijde.

Je vraagt je af of de Nederlandse korpschefs ook ooit zo'n verklaring hebben moeten ondertekenen. Kennelijk niet, want anders zou er toch bij hen een belletje moeten gaan rinkelen dat hun gegraai niet te rijmen valt met zo'n integriteitsverklaring. Of zou het zo zijn dat boven een bepaalde salarisschaal het besef van graaien helemaal verdwijnt? Onder het motto "meer, meer, meer".
Je zal maar een zwaar onderbetaalde politieagent zijn, waarvan het overwerk al niet meer wordt uitbetaald. Ieder respect voor de commissarissen Buitendam is dan wel verdwenen ...!