Amsterdam

Gisteren, vrijdag 27 maart, gingen we naar Amsterdam voor het bekijken van de tentoonstelling Van Gogh en de kleuren van de nacht in het Van Gogh-museum. We hadden een toegangskaartje gereserveerd voor een blok tussen 15.00 en 16.00 uur. Maar we zaten om kwart over tien al in de trein. Een dagje Amsterdam dus. En in de veilige wetenschap dat Jet vandaag uit het ziekenhuis weer thuis zou komen.
Traditioneel gingen we voor de koffie naar de Bijenkorf, maar tot onze stomme verbazing bestond het restaurant La Ruche op de 2de verdieping niet meer. Er bleek een geheel nieuw restaurant op de 5de verdieping te zijn gekomen, kennelijk een verdieping die er op het dak is bijgeplaatst. Geen uitzicht meer over Dam en Damrak helaas. Maar de truffelbol en de frambozenpunt smaakten nog zoals het hoort.

De stad was vergeven van Schotten in alle soorten en maten kilts. Op alle mogelijke plekken in de stad - later zelfs in het Van Gogh-museum - kwamen we ze tegen. Het moeten er vele honderden zijn geweest, in alle mogelijke stadia van vrolijkheid en aangeschotenheid. En dan te bedenken dat die blote benen nog anderhalve dag in de kou moesten doorlopen, want de voetbalwedstrijd Nederland-Schotland is pas op zaterdagavond.

Ook traditioneel: de lunch bij David en Goliath. Van Dobbenkroketten met brood resp. patat. Daar waren voor de verandering geen Schotten te vinden.

Na een korte wandeling door de Leidsestraat en over het Leidseplein kwamen we keurig op tijd bij het Van Gogh-museum aan. Klokke drie uur werden we binnengelaten en konden we van de schilderijen gaan genieten. Heel bijzonder om ze bij elkaar te zien. Er waren twee bruiklenen van de collectie Thyssen en ook een paar uit het Musée d'Orsay. Het was behoorlijk druk, maar de schilderijen waren toch goed te zien. Maar ja, de meeste stukken waren toch afkomstig uit de eigen collectie van het Van Gogh-museum (en van Kröller-Müller). Wat je met een goede publiciteit al niet kunt bereiken, zoveel belangstelling. We bekeken uiteraard ook nog de vaste collectie. Schitterend.

En daarna? Als je toch in de buurt bent loop je nog even door de P.C. Hooftstraat. En dat was een beetje een zielige bedoening. Uitgestorven. Zelfs geen Schotten. In alle sjieke winkels stonden de verkopers en verkoopsters zich dood te vervelen. De kredietcrisis heeft bij het nieuwe geld kennelijk hard toegeslagen. En ook waren er geen BN'ers te spotten. Niks Joop van Tellingen. Hoewel, in het Café PC zat Harry Mulisch achter het raam, met een jong blondje. Maar Harry hoort zo'n beetje bij het Amsterdamse meubilair.

Om een uur of zeven waren we weer thuis. Kaatje blij!