Verval

Het besef dat je wat ouder wordt, leidt soms tot wonderlijke gedachten. Ik realiseerde me opeens dat er van alle studie- en werkplekken, die ik in mijn leven heb bezocht, nauwelijks meer iets over is.
Van de (lagere) Julianaschool in Oegstgeest staat het gebouw er nog wel, maar het is niet meer als school in gebruik. Jaren geleden is het verbouwd tot kantoor.
Het houten noodgebouw van het Rijnlands Lyceum is een paar jaar nadat ik van school af was, gesloopt. Er was inmiddels elders nieuwbouw gepleegd.
Het Tandheelkundig Instituut aan de Jutfaseweg in Utrecht is, enkele jaren nadat ik mijn studie heb beëindigd, verplaatst naar de Uithof. Van het oude gebouw staat er nog wel wat, maar het is nauwelijks meer herkenbaar.
Het gebouw Achter Clarenburg van de Verkeersdienst van de gemeente Utrecht, waar ik eind 1968 een paar maanden heb gewerkt, bestaat niet meer.
De Kazerne van de legerplaats 't Harde, waar ik in 1969 en 1970 paraat was, is in de loop van de jaren '90 gesloopt en getransformeerd tot een industrieterrein.
En tenslotte: het archiefgebouw aan de Alexander Numankade, waar ik vanaf 1970 heb gewerkt, gaat binnenkort grondig op de schop en de kans is niet ondenkbaar dat ik er vóór mijn pensioen niet meer terugkom.
Toch een beetje een symptoom van onze wegwerpmaatschappij? Of is het gewoon heel erg toevallig allemaal?
Gelukkig zijn alle plekken waar ik heb gewoond, nog wel intact . En dat is toch wel zo plezierig.