Sneeuw

Leuk hoor, sneeuw. In het weekend tenminste!
Als je op maandag weer aan het werk moet is het een stuk minder leuk, vooral als vervoersmogelijkheden enigszins beperkt blijken te zijn.
Aangezien de sneeuw in Tuindorp vanochtend ter hoogte van de kuiten kwam, leek ons vervoer per auto niet echt wenselijk. Wat dat betreft hadden we het gelijk aan onze zijde, gezien het feit dat hier en daar in een Tuindorpse straat een auto stond met spinnende achter- of voorwielen, in een verwoede poging om de straat onder die auto tot een ijsbaan te transformeren.
Met het openbaar vervoer dan maar. Helaas was de website van het GVU wegens technische mankementen 's morgens onbereikbaar, zodat we om kwart over acht op de bonnefooi naar de bushalte aan de Kardinaal de Jongweg wandelden. Normaal geproken stoppen daar de bussen 10 en/of 32 die een rechtstreekste, vlotte verbinding hebben naar onze werkplek in Bloeyendael in Rijnsweerd.
Het was verdacht griezelig stil bij deze bushalte: er was één mevrouw die treurig vertelde dat er net een andere mevrouw was weggewandeld die er al vanaf half acht tevergeefs had staan wachten. De mobiel dus gepakt en gebeld naar het nummer van de klantenservice van het GVU. Na zes keer bellen kreeg ik zowaar een meneer aan de telefoon. Deze vroeg mij, nadat ik hem had gezegd dat we bij de Kardinaal de Jongweg op lijn 10 hadden staan wachten: "In welke plaats, meneer?" Ja, hallo, in Utrecht natuurlijk! Blijkt de klantenservice van de GVU in Haarlem te zitten.
"Denkt u dat er vandaag nog bussen gaan rijden?"
"Geen idee, meneer. Hangt van het weer af".
"O, nou bedankt voor de informatie, daar heb ik wat aan. Nog een fijne dag verder".

We zijn maar gaan lopen. Tegen tien uur waren we op het werk, na een uur lang à la Ankie van Grunsven de benen in en uit de sneeuw te hebben getild . Knap vermoeiend en je krijgt het er nog warm van ook.

Daarna koffie, vergadering en lunch.
Na de lunch weer terug naar huis, want we moesten ons verkleden voor het kerstdiner van het Archief op de Hamburgerstraat. Dat zou om vier uur beginnen.
Gelukkig reed er toch nog één bus, lijn 11, vanaf Rijnsweerd naar het Centraal Station. En vandaar konden we met de stoptrein richting Amersfoort naar station Overvecht. Deze trein was 20 minuten vertraagd, omdat de conducteur te laat was. Maar ja, halverwege zo'n dag kijk je nergens meer van op.

Om kwart over drie gingen we, omgekleed en wel, van huis af, opnieuw lopend, naar de Hamburgerstraat, waar we om precies vier uur aankwamen. Net op tijd voor de champagne, de toespraak en het voorgerecht.
Om een kerstdiner om vier uur te beginnen lijkt vroeg, maar het idee was dat de medewerkers die in alle windstreken hun woonplaats hebben, toch nog de mogelijkheid hadden om een beetje op tijd thuis te komen.
Rond acht uur mochten we weer naar huis, Voor de verandering lopend, maar dit keer met de stimulans van het hebben genoten van een smakelijk kerstdiner en de daarbij behorende witte en rode wijn.

In totaal hebben we vandaag 11 kwartier gelopen, oftewel twee uur en drie kwartier. Met ongemakkelijke sneeuwlaarzen en door sneeuw- en modderhopen. Wat heeft een mens toch op rare plekken spieren.

Wij komen morgen de deur niet meer uit !!

Integer

Onlangs werd aan de medewerkers van Het Utrechts Archief het verzoek gedaan om een zogenaamde "integriteitsverklaring" te ondertekenen. Daarmee verklaar je dat je je tegenover de werkgever integer zult gedragen. Bijvoorbeeld: geen doctoraalscripties van je kinderen in drievoud op het kopieerapparaat leggen, geen potloden, pennen en Prittstiften mee naar huis nemen en het WC-papier gewoon in de toiletten laten hangen, dat soort werk. O ja, en niet eerst op de werkplek inklokken, en daarna gaan scheren, ontbijten en de krant lezen.
Maar volgens mij zit integriteit meer in je karakter (en opvoeding) en niet in een ondertekende verklaring, maar dat terzijde.

Je vraagt je af of de Nederlandse korpschefs ook ooit zo'n verklaring hebben moeten ondertekenen. Kennelijk niet, want anders zou er toch bij hen een belletje moeten gaan rinkelen dat hun gegraai niet te rijmen valt met zo'n integriteitsverklaring. Of zou het zo zijn dat boven een bepaalde salarisschaal het besef van graaien helemaal verdwijnt? Onder het motto "meer, meer, meer".
Je zal maar een zwaar onderbetaalde politieagent zijn, waarvan het overwerk al niet meer wordt uitbetaald. Ieder respect voor de commissarissen Buitendam is dan wel verdwenen ...!

Verval

Het besef dat je wat ouder wordt, leidt soms tot wonderlijke gedachten. Ik realiseerde me opeens dat er van alle studie- en werkplekken, die ik in mijn leven heb bezocht, nauwelijks meer iets over is.
Van de (lagere) Julianaschool in Oegstgeest staat het gebouw er nog wel, maar het is niet meer als school in gebruik. Jaren geleden is het verbouwd tot kantoor.
Het houten noodgebouw van het Rijnlands Lyceum is een paar jaar nadat ik van school af was, gesloopt. Er was inmiddels elders nieuwbouw gepleegd.
Het Tandheelkundig Instituut aan de Jutfaseweg in Utrecht is, enkele jaren nadat ik mijn studie heb beëindigd, verplaatst naar de Uithof. Van het oude gebouw staat er nog wel wat, maar het is nauwelijks meer herkenbaar.
Het gebouw Achter Clarenburg van de Verkeersdienst van de gemeente Utrecht, waar ik eind 1968 een paar maanden heb gewerkt, bestaat niet meer.
De Kazerne van de legerplaats 't Harde, waar ik in 1969 en 1970 paraat was, is in de loop van de jaren '90 gesloopt en getransformeerd tot een industrieterrein.
En tenslotte: het archiefgebouw aan de Alexander Numankade, waar ik vanaf 1970 heb gewerkt, gaat binnenkort grondig op de schop en de kans is niet ondenkbaar dat ik er vóór mijn pensioen niet meer terugkom.
Toch een beetje een symptoom van onze wegwerpmaatschappij? Of is het gewoon heel erg toevallig allemaal?
Gelukkig zijn alle plekken waar ik heb gewoond, nog wel intact . En dat is toch wel zo plezierig.

Amsterdam

Gisteren, vrijdag 27 maart, gingen we naar Amsterdam voor het bekijken van de tentoonstelling Van Gogh en de kleuren van de nacht in het Van Gogh-museum. We hadden een toegangskaartje gereserveerd voor een blok tussen 15.00 en 16.00 uur. Maar we zaten om kwart over tien al in de trein. Een dagje Amsterdam dus. En in de veilige wetenschap dat Jet vandaag uit het ziekenhuis weer thuis zou komen.
Traditioneel gingen we voor de koffie naar de Bijenkorf, maar tot onze stomme verbazing bestond het restaurant La Ruche op de 2de verdieping niet meer. Er bleek een geheel nieuw restaurant op de 5de verdieping te zijn gekomen, kennelijk een verdieping die er op het dak is bijgeplaatst. Geen uitzicht meer over Dam en Damrak helaas. Maar de truffelbol en de frambozenpunt smaakten nog zoals het hoort.

De stad was vergeven van Schotten in alle soorten en maten kilts. Op alle mogelijke plekken in de stad - later zelfs in het Van Gogh-museum - kwamen we ze tegen. Het moeten er vele honderden zijn geweest, in alle mogelijke stadia van vrolijkheid en aangeschotenheid. En dan te bedenken dat die blote benen nog anderhalve dag in de kou moesten doorlopen, want de voetbalwedstrijd Nederland-Schotland is pas op zaterdagavond.

Ook traditioneel: de lunch bij David en Goliath. Van Dobbenkroketten met brood resp. patat. Daar waren voor de verandering geen Schotten te vinden.

Na een korte wandeling door de Leidsestraat en over het Leidseplein kwamen we keurig op tijd bij het Van Gogh-museum aan. Klokke drie uur werden we binnengelaten en konden we van de schilderijen gaan genieten. Heel bijzonder om ze bij elkaar te zien. Er waren twee bruiklenen van de collectie Thyssen en ook een paar uit het Musée d'Orsay. Het was behoorlijk druk, maar de schilderijen waren toch goed te zien. Maar ja, de meeste stukken waren toch afkomstig uit de eigen collectie van het Van Gogh-museum (en van Kröller-Müller). Wat je met een goede publiciteit al niet kunt bereiken, zoveel belangstelling. We bekeken uiteraard ook nog de vaste collectie. Schitterend.

En daarna? Als je toch in de buurt bent loop je nog even door de P.C. Hooftstraat. En dat was een beetje een zielige bedoening. Uitgestorven. Zelfs geen Schotten. In alle sjieke winkels stonden de verkopers en verkoopsters zich dood te vervelen. De kredietcrisis heeft bij het nieuwe geld kennelijk hard toegeslagen. En ook waren er geen BN'ers te spotten. Niks Joop van Tellingen. Hoewel, in het Café PC zat Harry Mulisch achter het raam, met een jong blondje. Maar Harry hoort zo'n beetje bij het Amsterdamse meubilair.

Om een uur of zeven waren we weer thuis. Kaatje blij!